Usługi Hydrauliczne

Woda o małej twardości używana do zasilania kotłów parowych, kotłowni wodnych, chłodni kominowych, wież chłodniczych, urządzeń wyparnych, przemysłowych instalacji myjących i płuczących. Jej odpowiedni skład zapewnia bezawaryjną i ekonomiczną pracę kotła, pozwala uzyskać optymalną jakość pary oraz ma zastosowanie wszędzie tam, gdzie osadzanie się kamienia, korozja, częste odsalanie oraz wysokie zużycie środków do korekty chemicznej prowadzi do dużych strat ekonomicznych.

Kocioł kondensacyjny wykorzystuje energię cieplną zawartą w parze wodnej, która oprócz dwutlenku węgla jest podstawowym produktem spalania gazu. W przypadku kotła klasycznego para ta leci w komin.

Kocioł kondensacyjny zbudowany jest tak, że para (a przynajmniej jej część) ulega skropleniu, co pozwala odzyskać zawartą w niej energię cieplną. Dzięki temu przeciętny kocioł kondensacyjny ma tzw. średnioroczną sprawność o kilkanaście procent wyższą niż klasyczny (największy zysk jest wtedy, gdy kocioł kondensacyjny „pyrka” na małej mocy. Wraz ze wzrostem zapotrzebowania na moc i rosnącą temperaturą spalin – zysk maleje).

Rekuperacja ciepła – odzyskiwanie energii termicznej gazów wylotowych (odpadkowych) i spalin, w celu dalszego jej wykorzystania. Proces ten prowadzony jest w różnego typu urządzeniach (czasami zwykłych wymiennikach ciepła) zwanych rekuperatorami (lub nagrzewnicami).

W przypadku pieca martenowskiego rekuperator ma postać komory z odpowiednio ukształtowanymi kanałami, gdzie gorące spaliny oddają ciepło gazowi opałowemu. W klasycznej konstrukcji spaliny z pieca oraz powietrze wlotowe przepływało przez kanały. Spaliny nagrzewały ścianki kanału. Po pewnym czasie przełączano bieg spalin i powietrza wlotowego, kanałami którymi dotychczas płynęły spaliny po przełączeniu płynie powietrze, a spaliny płynąc przez drugi kanał nagrzewają jego ścianki. Po nagrzaniu ścianek tam gdzie płyną spaliny znowu przełączano obieg spalin i powietrza. Dzięki temu możliwe było osiągnięcie wyższej temperatury w komorze roboczej.

W samochodach i innych pojazdach spalinowych ciepło spalin stosuje się często do ogrzewania powietrza koniecznego w procesie spalania paliwa w silniku.

W układach wentylacji mechanicznej lub klimatyzacji w nowoczesnych budynkach, w tym także w domach jednorodzinnych, stosuje się rekuperację ciepła w celu zmniejszenia zużycia energii oraz dobowej stabilizacji temperatury wnętrz. Wykorzystane ciepłe powietrze lub woda (na odpływach do kanalizacji) oddaje energię do układu, w którym ogrzewane jest świeże powietrze lub czysta woda. Najprostszym rozwiązaniem stosowanym w układach wentylacyjnych jest rekuperator, tj. wymiennik krzyżowy. W bardziej zaawansowanych układach klimatyzacyjnych energia odzyskiwana jest z powietrza przez wymienniki ciepła w postaci paneli sufitowych. Stosowane są też układy buforujące i przechowujące energię cieplną.

W wyniku działania systemu rekuperacji w domu we wszystkich pomieszczeniach przez całą dobę obecne jest świeże powietrze o niskiej zawartości dwutlenku węgla i wilgoci oraz zanieczyszczeń. Powietrze w budynku ma skład bardzo zbliżony do składu powietrza zewnętrznego. Skład ten w rekuperowanym pomieszczeniu nie zmienia się, bez względu na porę dnia i roku, przy zamkniętych oknach oraz pomimo obecności ludzi, którzy są największymi producentami dwutlenku węgla i wilgoci.

Rekuperacja ogranicza zapotrzebowanie energetyczne budynku zapewniając przy tym stałą wentylację pomieszczeń.